Waarom is er zo’n groot verschil tussen mensenambulances en dierenambulances?  En waarom krijgen opvangcentra voor gezelschapsdieren wél een vergoeding van gemeenten en wildopvangcentra niet? Wij vinden dat vreemd, omdat door burgers wél wordt verwacht dat een dier in nood adequaat geholpen wordt. Naast de meer dan 200.000 meldingen van dieren in nood die rechtstreeks bij de dierenambulance-meldkamers terecht komen krijgt ook politie meldpunt 144 zo’n 150.000 meldingen binnen, die voor een groot deel ook naar dierenambulances worden doorgezet. Het grootste deel van deze meldingen betreft dieren in nood zonder vermoedelijke eigenaar, oftewel wilde dieren.

Het werk komt terecht bij de circa 100 dierenambulances en 75 wildopvangcentra die in Nederland actief zijn. Deze zijn, naast een beperkt aantal betaalde krachten die de basis van continuïteit vormen, voor een groot deel afhankelijk van vrijwilligers. Het is een grote uitdaging om de bezetting op orde te houden. Laat staan bij de huidige tekorten op de arbeidsmarkt. Er is sprake van een personeelstekort mede omdat vrijwilligers vaak oudere mensen of mensen met een beperking zijn die onder de kwetsbare groepen vallen.  Er is geen geld om alle vrijwilligers te vervangen met betaalde krachten.

Dierenambulances en wildopvangcentra krijgen géén standaard vergoeding van de overheid. Dat betekent dat elke dierenambulance en wildopvang bij de gemeenten en provincies jaarlijks moet leuren en onderhandelen om een vergoeding te krijgen. En die varieert bovendien enorm tussen overheden onderling. Voor in het wild levende dieren wordt helaas meestal geen enkele vergoeding gegeven.